Σε μια πρόσφατη επίσκεψή μου στη Ρουμανία, είχα το προνόμιο να γνωρίσω τη Simona, μια απίστευτα εμπνευσμένη γυναίκα με 25ετή καριέρα στην κοινωνική εργασία, η οποία είναι τώρα η Επικεφαλής Διαχείρισης Υποθέσεων στο τμήμα παιδικής προστασίας στην κομητεία Iasi (προφέρεται ως ‚Yash‘ County) . Εδώ, η Simona επιβλέπει μια ομάδα κοινωνικών λειτουργών ή «case managers» που υποστηρίζουν παιδιά που ζουν με συγγενείς ή ανάδοχες οικογένειες.
Ο Radu, ο Διευθυντής Κοινωνικής Εργασίας μας στη Ρουμανία, συνεργάζεται με τη Simona για περισσότερα από οκτώ χρόνια και πρόσφατα συνεργάστηκαν για να επανενώσουν την οικογένεια Vancea*, της οποίας η ιστορία είναι το επίκεντρο της έκκλησής μας για τη χειμερινή κρίση. Αφού πέθανε ξαφνικά η μητέρα των παιδιών, ο επτάχρονος Nelu και τα τέσσερα μεγαλύτερα αδέρφια του μεταφέρθηκαν σε ένα ορφανοτροφείο όπου έζησαν για δύο χρόνια, αποκομμένοι από την οικογένειά τους, μέχρι που ο Radu και η Simona στήριξαν τον θείο των παιδιών για να προετοιμάσει το σπίτι για το παιδιά και κερδίσει τη νομική του μάχη για να τα φέρει στο σπίτι.
«Γνώρισα για πρώτη φορά τη Simona το 2014», μου εξήγησε ο Radu. «Όταν η Hope and Homes for Children άρχισαν να εργάζονται στην κομητεία Iasi. Θέλουμε να κλείσουμε όλα τα ιδρύματα του νομού και για να το κάνουμε αυτό πρέπει να βρούμε οικογενειακή φροντίδα για όλα τα παιδιά που ζουν εκεί. Η Simona ήταν –και εξακολουθεί να είναι– ένα από τα βασικά άτομα στη διεύθυνση παιδικής προστασίας του Ιασίου με την οποία συνεργαζόμαστε για να βρούμε ασφαλείς, στοργικές οικογένειες για καθένα από αυτά τα παιδιά. Η Simona, μαζί με την ομάδα της, συμβάλλει σημαντικά στη διαδικασία κλεισίματος ιδρυμάτων στην κομητεία Iasi. Είναι ειδική με μεγάλη εμπειρία και έχει στρατηγικό όραμα για τη διαδικασία αποϊδρυματοποίησης».
Εδώ, σε αυτή τη συνέντευξη, η Simona δίνει μια εικόνα για αυτήν 25ετής καριέρα ως κοινωνική λειτουργός στη Ρουμανίακαι πώς η ενασχόλησή της με το Hope και το Homes for Children έφερε μια νέα προοπτική, μια νέα προσέγγιση και χαμόγελα στα παιδικά πρόσωπα.
«Η Ελπίδα και τα Σπίτια για τα Παιδιά έφεραν την αλλαγή και μια νέα προοπτική – εμπιστοσύνη, αφοσίωση και πάνω απ’ όλα, αυτή την ποιότητα που πρέπει να έχουν όλοι οι κοινωνικοί λειτουργοί, αλλά που δεν μπορεί να μαθευτεί στο σχολείο – την ανθρωπότητα».
Μια νέα συνεργασία, μια νέα προοπτική
Ναταλία: Πόσο καιρό είσαι κοινωνική λειτουργός;
Σιμόνα: Είμαι κοινωνικός λειτουργός στη Ρουμανία εδώ και 25 χρόνια. Δεν μπορώ να σας πω τον αριθμό των παιδιών με τις ζωές των οποίων έχω ασχοληθεί, αλλά το έκανα κάθε φορά με πάθος και βάζω τα ενδιαφέροντα των παιδιών πάνω από όλα. Προφανώς το να είμαι γονιός μου δίνει μια διαφορετική οπτική για το επάγγελμα του κοινωνικού λειτουργού. Κάθε φορά, προσπαθούσα να εστιάσω όλες μου τις προσπάθειές στο αποτέλεσμα που θα ήθελα να κάνει κάποιος για το παιδί μου αν βρισκόταν σε παρόμοια κατάσταση. Αλλά όταν γνώρισα τον Radu από το Hope and Homes for Children, έφερε αλλαγή και μια νέα προοπτική.
Πώς γνωρίσατε το Hope and Homes for Children;
Γνώρισα το Hope and Homes for Children Ρουμανία μέσω της συνεργασίας που ξεκίνησαν με τη Γενική Διεύθυνση Κοινωνικής Βοήθειας και Παιδικής Προστασίας. Η Διεύθυνση χρειάστηκε να ορίσει ένα άτομο-σύνδεσμο για να συντονίσει και να υποστηρίξει τις παρεμβάσεις του Hope and Homes for Children στην κομητεία Iasi, και με επέλεξαν.
Μέχρι τότε, η εμπειρία μου ως κοινωνική λειτουργός σήμαινε να εργάζομαι στον τομέα της υιοθεσίας και της οικογενειακής προστασίας των παιδιών. Αλλά μέσα από τη συνεργασία με το Hope και το Homes for Children, έφτασα προσωπικά στο σημείο να το καταλάβω το καλύτερο πράγμα που μπορείτε να κάνετε για ένα παιδί είναι να το βοηθήσετε να μείνει με τους γονείς τουκαι όχι σε υποκατάστατη οικογένεια.
Για μένα, προσωπικά και επαγγελματικά, το Hope and Homes for Children Ρουμανία σήμαινε μια νέα προοπτικήσήμαινε ελπίδα, ευκαιρία και ένα παράδειγμα που αξίζει να ακολουθηθεί.
Η φτώχεια δεν είναι λόγος χωρισμού της οικογένειας
Τι αντίκτυπο είχε το Hope and Homes for Children στην κομητεία Iasi;
Η φτώχεια δεν πρέπει να είναι λόγος εγκατάλειψης οποιουδήποτε παιδιού, ούτε λόγος για τον οποίο ένα παιδί χωρίζεται από την οικογένειά του. Αλλά δυστυχώς, με την πάροδο του χρόνου, πολλά παιδιά έχουν χωριστεί από τις οικογένειές τους μόνο και μόνο λόγω κακές συνθήκες διαβίωσης και έλλειψη βασικών ειδών. Ακριβώς όπως ήταν ο Nelu και τα υπόλοιπα αδέρφια Vancea*. Και την ίδια στιγμή, πολλά παιδιά που ζούσαν σε ιδρύματα δεν είχαν την ευκαιρία να επιστρέψουν στις οικογένειές τους καθαρά επειδή οι οικογένειές τους δεν είχαν βασικά είδη.
Αλλά το Hope and Homes for Children, μέσω της συμμετοχής τους τουλάχιστον σε επίπεδο κομητείας Ιασίου, τα κατάφερε τη διαφορά μεταξύ των παιδιών που μεγαλώνουν σε ιδρύματα και που μεγαλώνουν σε μια οικογένεια. Για κάθε παιδί για το οποίο έχουμε αγωνιστεί, έχουν παράσχει τόσο υλική όσο και συναισθηματική υποστήριξη – κατανόηση και κάλυψη του κόστους όλων των αναγκών που έχω εντοπίσει, έτσι ώστε αυτά τα παιδιά να μπορούν να μεγαλώσουν με τους γονείς τους.
Γιατί το πιο σημαντικό για κάθε παιδί είναι να μεγαλώνει με τους γονείς του. Ως γονείς παρέχουν τη βάση και τη συνέπεια που τους φέρνει ασφάλεια, ισορροπία και συμμετοχή.
Φως στο τέλος του τούνελ
Πώς συνεργαστήκατε εσείς και ο Radu για να υποστηρίξετε τα αδέρφια Vancea;
Με την ιστορία της οικογένειας Vancea – ο Nelu και τα αδέρφια του – ένιωσα το φως στο τέλος του τούνελ. Η λύση ήταν να τα επιστρέψουν στην οικογένεια της γιαγιάς και του θείου τους. Το συζήτησα με τον Radu και μαζί αναπτύξαμε ένα σχέδιο για να επιστρέψουμε τα παιδιά στην οικογένειά τους. Σκοπός του κοινού μας σχεδίου ήταν να επανενώσουμε τα παιδιά με την οικογένειά τους.
Η Radu εμφανίστηκε στην επαγγελματική και προσωπική μου ζωή και χωρίς να πω πολλά λόγια, έφερε την αλλαγή και μια νέα προοπτική – εμπιστοσύνη, αφοσίωση και πάνω απ’ όλα, αυτή την ιδιότητα που πρέπει να έχουν όλοι οι κοινωνικοί λειτουργοί και που δεν μαθαίνεται στο σχολείο – την ανθρωπιά.
Αυτό που είδα στο Radu, το βρήκα και στους άλλους συνεργάτες και συνεργάτες μας στο Hope and Homes for Children Romania. Είχα αυτή την αίσθηση ότι κάθε φορά που συναντούσαμε ανθρώπους που δεν ήξερα, γινόταν μια επανένωση.
Εάν η Hope and Homes for Children η Ρουμανία δεν είχε συμμετάσχει στο έργο του κλεισίματος των ιδρυμάτων στην κομητεία Iasi, τα αδέρφια Vancea θα εξακολουθούσαν να βρίσκονται σε ίδρυμα.
Το Hope and Homes for Children Η Ρουμανία ήταν αυτό το κομμάτι του παζλ που έλειπε υποστήριξη, πόροι, ελπίδα – όλα μαζί σημαίνει την επιστροφή των αδερφών Vancea στον θείο και τη γιαγιά τους.
Πώς νιώσατε που βοηθήσατε να επανενωθεί η οικογένεια;
Νιώθω μια χαρά και ικανοποίηση που ίσως λίγα επαγγέλματα έχουν – το χαμόγελο των παιδιών, της γιαγιάς και του θείου τους και της οικογένειάς τους. Ακόμα κι αν κανείς δεν θα αντικαταστήσει ποτέ τη μητέρα και τον πατέρα τους – πιστεύω ότι η ευρύτερη οικογένειά τους καταφέρνει να τους παρέχει ασφάλεια, στοργή και ένα μέλλον που θα τους επιτρέψει να αξιοποιήσουν πλήρως τις δυνατότητές τους.
Το μέλλον της μεταρρύθμισης της παιδικής μέριμνας
Ποια είναι η ελπίδα σας για το μέλλον της μεταρρύθμισης της παιδικής φροντίδας στη Ρουμανία;
Η μεταρρύθμιση στο σύστημα προστασίας των παιδιών όπως το βλέπω, και πώς το φαντάζομαι σε επίπεδο βάσης, θα σήμαινε εντοπισμό πόρων και μηχανισμών ώστε το κράτος και οι ΜΚΟ να παρεμβαίνουν υποστήριξη των γονέων για την ανατροφή των παιδιών τους – διδάσκοντάς τους, εκπαιδεύοντάς τους και βοηθώντας τους. Αυτό σημαίνει χρηματοδότηση των μηχανισμών πρόληψης στην παιδική προστασία. Ένα άλλο βήμα που θεωρώ πολύ σημαντικό είναι συνεχίζοντας το κλείσιμο ιδρυμάτων. Αυτό απαιτεί τον εντοπισμό οικογενειών που μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες των παιδιών σε ιδρύματα και που μπορούν να τα προστατεύσουν προσωρινά, και να δοθεί μεγάλη προσοχή στους νεαρούς που εγκαταλείπουν τη φροντίδα που εξακολουθούν να χρειάζονται την υποστήριξή μας.
Το μεγαλύτερο επίτευγμα της καριέρας μου
Μπορείτε να περιγράψετε πώς η δουλειά σας έχει μετατραπεί προς το κλείσιμο των ιδρυμάτων;
Προηγουμένως, η φύση της δουλειάς μου δεν μου έδινε την ευκαιρία να αλληλεπιδράσω πολύ με ιδρύματα ή κέντρα τοποθέτησης. Επικεντρώθηκα στην προστασία των παιδιών για παιδιά σε οικογενειακή φροντίδα και ανάδοχη φροντίδα. Αλλά με την άφιξη του Hope and Homes for Children στη Ρουμανία, και αφού είχαν δημιουργήσει τη συνεργασία τους με τη Διεύθυνση, αυτό άλλαξε εντελώς.
Αρχίσαμε να αλληλεπιδρούμε απίστευτα στενά με τα ιδρύματα και τα παιδιά που ζουν εκεί. Είχα την ευκαιρία –και την πρόκληση– να εργαστώ στα έργα κλεισίματος για αυτά τα ιδρύματα. Και μέσα από αυτή την εμπειρία, είχα την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο, ότι σε ιδρύματα όπου υπήρχαν παιδιά με αναπηρία για τα οποία ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα βρίσκαμε οικογένειες, όλα αυτά ήταν στην πραγματικότητα δυνατά.
Μέσα από αυτή την εμπειρία, είχα την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο.
Η αίσθηση ότι αυτά τα πράγματα είναι αδύνατα δεν προήλθε από έλλειψη φροντίδας ή συμμετοχής, αλλά λόγω την έλλειψη πόρων να δημιουργήσει εκείνο το οικογενειακό περιβάλλον που χρειάζεται κάθε παιδί, και ειδικότερα, τα παιδιά με αναπηρίες. Και το Hope and Homes for Children έφερε αυτό το «κάτι» που έλειπε, δίνοντάς μας την ευκαιρία να το κάνουμε σκεφτείτε ένα σχέδιο που μπορεί να μην είχαμε καταλήξει ποτέ αν δεν υπήρχαν οι πόροι, η συμμετοχή και η παρέμβαση που έφεραν στον νομό μας.
Και έτσι, μετά από περισσότερα από 20 χρόνια στο επάγγελμά μου, ένιωσα το μεγαλύτερο επαγγελματικό επίτευγμα της καριέρας μου όταν κλείσαμε με επιτυχία το ίδρυμα στο Târgu Frumos. Και αισθάνομαι επίσης ένα τεράστιο αίσθημα ικανοποίησης καθώς συνεχίζουμε να εργαζόμαστε μαζί για το κλείσιμο του ιδρύματος Ioan Holban.
Αυτόν τον χειμώνα υπάρχουν πολλές περισσότερες οικογένειες όπως αυτή του Nelu που χρειάζονται επειγόντως υποστήριξη για να μείνουν μαζί. Εάν δεν το έχετε κάνει ήδη, παρακαλούμε να το κάνετε στην έκκλησή μας για τη χειμερινή κρίση.
*τα ονόματα άλλαξαν σε ταυτότητα προστασίας
